Η αγωνία των μικρών επιχειρήσεων

Ενας αναχρονιστικός, κενός πολιτικός κόσμος επιμένει τούτη την ώρα, που επιχειρηματίες και εργαζόμενοι δοκιμάζονται, να σφυρίζει αδιάφορα

Οι αλλαγές στα εργασιακά που ζήτησε η τρόικα αποτέλεσαν θρυαλλίδα εξελίξεων στα κόμματα, στην κυβέρνηση και στο πολιτικό σύστημα. Μια ματιά για το τι ισχύει στην Ευρώπη παρατίθεται πιο κάτω:
Στη Γαλλία ο χρόνος προειδοποίησης είναι 1 έως 2 μήνες και η αποζημίωση έως 5,3 μισθοί. Στην Ουγγαρία ο χρόνος προειδοποίησης είναι 1 έως 3 μήνες και η αποζημίωση 1-6 μισθοί. Στην Ισπανία ο χρόνος προειδοποίησης είναι 1,5 μήνας και η αποζημίωση έως 12 μισθοί. Στην Πορτογαλία ο χρόνος προειδοποίησης είναι τουλάχιστον από 1/2 έως 2,5 μήνες. Στην Κύπρο ο χρόνος προειδοποίησης δεν ξεπερνά τους 2 μήνες και η αποζημίωση τους 14 μισθούς.

Στη Γερμανία ο χρόνος προειδοποίησης μπορεί να φθάσει μέχρι τους 7 μήνες και η αποζημίωση τους 10 μισθούς. Στην Σκανδιναβία γενικώς υπάρχουν συστήματα σχετικά ελεύθερης απόλυσης, αλλά το κράτος μέσα από τις εισφορές στηρίζει την ενεργό επανενσωμάτωση των απολυμένων με αποζημιώσεις, σεμινάρια και μηνιαία επιδόματα σχεδόν μέχρι να βρουν ξανά εργασία, με κάποιες προϋποθέσεις.
Το παράλογο στην περίπτωσή μας είναι ότι η τρόικα έχει υποχωρήσει σημαντικά από τις αρχικές της θέσεις, καθώς απαιτούσε ως ανώτατο πλαφόν αποζημίωσης 12 μισθούς συν ένα μπόνους για όσους συμπληρώνουν πάνω από 16 χρόνια εργασίας, το οποίο δεν θα ξεπερνά τα 3.516 ευρώ (βασικός μισθός 586Χ6). Στην ακραία περίπτωση υψηλόμισθων που απολύονται μετά από 16+ χρόνια εργασίας, η αρχική απαίτηση της τρόικας ήταν περίπου μείωση 50% της αποζημίωσης συνολικά και ο συμβιβασμός με την κυβέρνηση βρέθηκε στο 25-30% μείωσης της αποζημίωσης από το αρχικό της επίπεδο.
Απέναντι σε όλα τα μέτρα των 9,5 δισ. μόνο για το 2013, όλα τα παραπάνω μοιάζουν μια μικρή αμυχή. Πολύ περισσότερο εάν λάβει κανείς υπόψη ότι στην Ελλάδα η συντριπτική πλειοψηφία των επιχειρήσεων είναι μικρές, οικογενειακού χαρακτήρα επιχειρήσεις, με 5-9 εργαζομένους. Δεν χρειάζεται νομίζω πολύ για να καταλάβει κανείς σε τι κατάσταση βρίσκονται οι ιδιοκτήτες των μικρών αυτών επιχειρήσεων, στη συντριπτική τους πλειοψηφία. Χρεωμένοι μέχρι τον λαιμό, με υποθήκες και τεράστια μείωση των περιουσιακών τους στοιχείων, χωρίς ρευστότητα και με το κράτος να έχει κηρύξει στάση πληρωμών απέναντί τους, αγωνίζονται να κρατήσουν τις επιχειρήσεις και τους «συνεργάτες» τους.
Νομίζω ότι έχει μια σημασία κάποιος να πει κάτι και γι' αυτούς τους ανθρώπους που προσπαθούν κάθε μέρα με υπερεργασία, υπερβολική φορολογία, χωρίς ωράρια, να κρατήσουν τους κόπους μιας ζωής, έχοντας απέναντί τους σχεδόν όλο το σύστημα. Και, κυρίως, έχοντας απέναντι έναν αναχρονιστικό, γερασμένο, κενό, πολιτικό κόσμο που επιμένει τούτη την ώρα, που μικροεπιχειρήσεις και εργαζόμενοι δοκιμάζονται, να σφυρίζει αδιάφορα. Πληθαίνουν μάλιστα οι ενδείξεις και οι πληροφορίες ότι τα κίνητρα αρκετών βουλευτών είναι ψηφίζοντας τα μέτρα να γίνουν... υπουργοί. Και μάλιστα από τον περίφημο «προοδευτικό» χώρο. Τα σχόλια φυσικά είναι περιττά. Κάποια πράγματα στη ζωή είναι πράγματι... ανίκητα!
Ο Θοδωρής Πελαγίδης είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς
πηγή