Η <ελευθερία> είναι προνόμιο του ειλικρινή

Η «ελευθερία» είναι προνόμιο του ειλικρινή

Βρείτε μου έναν άνθρωπο ελεύθερο. Εδώ να μου τον φέρετε. Να ζει με τη ψυχή μικρού παιδιού και να έχει ξεπεράσει τουλάχιστον τις τρεις πρώτες δεκαετίες της ζωής του.Να έχει νιο νιο και να ‘χει πήξει λίγο. Να μην υποκρίνεται. Βρείτε τον μου αυτόν τον άνθρωπο και από εμένα ό,τι θέλετε, αρκεί για μια φορά στη ζωή μου να ζήσω ένα θαύμα. Ένας άνθρωπος ελεύθερος. Ελεύθερος. Αποτοξινωμένος απο κλουβιά, απεγκλωβισμένος απο ταμπέλες συμβατικές και άκυρες, άκαιρες κρίσεις. Ένας άνθρωπος ειλικρινής. Με την πάρτη του, με τα «λάθη» του και τα στραβά του, με τη μούρη του, με τη ζωή του όλη. Υπάρχει;
Τον θέλω αυτόν τον άνθρωπο. Να του χτίσω ένα ναό. Να τον κάνω άγαλμα. Να τον λατρεύω σα θρησκεία. Σαν θεό. Φοβάμαι για πάντα θα μείνω άθεη, χωρίς πίστη σε έναν τέτοιο άνθρωπο, χωρίς πίστη. Χωρίς άνθρωπο. Χωρίς ελευθερία. Καήκαμε όλοι απο χέρι, το μόνο βέβαιο. Μας βάλαμε φωτιά και σιγοκαίμε, μέχρι να γίνουμε στάχτες, ή χώμα. Στην παράνοια που ζούμε, κάποια πράγματα είναι αυτά που λέμε «βασικά» και τα ξέρεις. Πρώτον, προσπαθούμε διαρκώς να ξεφύγουμε απο κάτι που δεν ξέρουμε τι είναι, αλλά μας πνίγει, ή και πολλά «κάτι» μαζί. Δεύτερον, θέλουμε μανιακά να ανασάνουμε και ο κόμπος εμμένει πεισματικά στον ουρανίσκο μας. Τρίτον, παλεύουμε διαρκώς για μιαν «ελευθερία» που δε ξέρουμε ΚΑΝ τι σημαίνει.

Διαβάστε επίσης από τη Μάρη Γαργαλιάνου

---

Ζωή σαν καρδιογράφημα
Ό,τι είσαι και δεν είσαι, από τύχη!
Άνθρωποι είμαστε και έχουμε πάθ(η)ει

Φυσικά δε ξέρουμε καν τι σημαίνει φίλε μου. Ας μην αρχίσουμε τώρα γραφικές φιλολογίες τύπου «Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος, να σπάει όλα τα δεσμά…», «Ο άνθρωπος, το πιο τυχερό ον, δημιούργησε τόσα με όλες τις ελευθερίες…» κλπ. Όχι. Αυτά σε αυτό το κείμενο δε χωρούν. Τα ψέμματα και το θέατρο μας τελείωσαν. Υποκριτικές ικανότητες περιορισμένες. Και ξέρεις γιατί δε γνωρίζουμε, ή μάλλον καλύτερα γιατί δεν έχουμε ιδέα του τι εστί ελευθερία; Γιατί είμαστε ανειλικρινείς.
Στρεφόμαστε στα «ηθικά» ψέμματα, γιατί τρέμουμε να ξεστομίσουμε τις «ανήθικες» μας αλήθειες, γιατί ο κόσμος τις θεωρεί ανήθικες. Γιατί ο κόσμος έτσι έμαθε. Ό,τι παραμύθι του πλασάρουν, να το τρώει. Έτσι έφαγε και το άλλο παραμύθι. Ότι είναι «ελεύθερος». Ελεύθερος, τη στιγμή που δεν αποδέχεται τον εαυτό του. Γιατί του έμαθαν πως το να «είσαι ο εαυτός σου, είναι επικίνδυνο». Που δεν παραδέχεται το πιο βαθύ του «είναι», γιατί τον αγριεύει. Τον φοβίζει. Τη στιγμή που τα απωθημένα του, του τρώνε τις σάρκες και οδηγεί και άλλους ανθρώπους σε ψευτιές και δηθενιές «για το καλό τους». Τη στιγμή που δε σέβεται το διπλανό του και τον κρίνει ακαταύπαστα. Που σχολιάζει πικρόχολα σα να μην υπάρχει αύριο, λες και ξέρει τι σταυρό μπορεί να κουβαλάει ο άλλος και ο κάθε άλλος.
Ναι ναι, είναι «ελεύθερος» αυτός ο άνθρωπος που στο βωμό της αγάπης αραδιάζει ψέμματα παυσίπονα και τα περιλούζει με μεγατόνους αφοσίωσης και στήριξης. Ναι ναι, είναι ελεύθερος αυτός ο άνθρωπος που για να ικανοποιήσει τον εγωισμό του και μόνο, είναι ικανός να σου καταστρέψει μια ζωή, ή μια στιγμή σου. Ναι ναι, είναι ελεύθερος αυτός ο άνθρωπος που τρέμει να δει το μέσα του και καμουφλάρεται διαρκώς σε φίλους, συγγενείς και σχέσεις, γιατί έτσι έμαθε να κάνει. Αυτά περνούν απο γενιά σε γενιά φίλε μου. Κι όπως αντιλαμβάνεσαι, η «ελευθερία» στο DNA μας δεν πέρασε ποτέ. Ας είμαστε λίγο ειλικρινείς κι ας γελάσουμε παρέα. Τι ειρωνία… Να κυνηγάμε μια ζωή μιαν «ελευθερία» που ποτέ δε ζήσαμε, που ποτέ δε μάθαμε και δυστυχώς μάλλον ποτέ δε θα γνωρίσουμε.
πηγή