Το χαμένο πολιτικό ήθος και η ευθύνη των πολιτών

Θεωρητικώς, οι ηγήτορες (και οι «μικροί ηγήτορες», φυσικά) οφείλουν να αποτελούν πρότυπα, τα οποία με το φωτεινό τους παράδειγμα θα μας υποχρεώνουν προς μίμηση ώστε να βελτιωθούμε κι εμείς οι ταπεινοί.

Παρακολουθώντας τα διαδραματιζόμενα στο Κοινοβούλιο και τις εκνευριστικές κοινοτοπίες στα τηλεπαράθυρα από τους «εκλεκτούς του έθνους και του λαού» το μόνο που μπορεί να πει κάποιος είναι ότι συναγωνίζονται πολλοί μεταξύ τους, ποιος θα συντελέσει περισσότερο στην υποβάθμιση του πολιτιστικού επιπέδου του λαού.

Φαίνεται πως κάποιο βραβείο έχει θεσπισθεί -που δεν το πληροφορηθήκαμε- γι’ αυτόν που θα καταφέρει το πιο καίριο πλήγμα στο ήθος που απαιτείται να κυριαρχεί σε μια σωστή κοινωνία. Δεν εξηγούνται αλλιώς τα όσα συμβαίνουν και τα οποία είμαστε υποχρεωμένοι να παρακολουθούμε και να υφιστάμεθα.

Καταδικάστηκε η απρέπεια του κ. Ρέμου να ειρωνευτεί έναν ανάπηρο. Θα μπορούσε να επικαλεστεί, πως δεν έκανε κάτι περισσότερο από αυτό ενός βουλευτή, ο οποίος εντός του Κοινοβουλίου και με άμεση τηλεοπτική μετάδοση, αναφερόμενος στον κ. Σόιμπλε είπε «ο κουτσός…». Όταν ένα επίλεκτο μέλος -θεωρητικώς, βέβαια- της ελληνικής κοινωνίας δεν χρησιμοποιεί το όνομα του κ. Σόιμπλε, αλλά το επίθετο «ο κουτσός», αυτό το οποίο διέπραξε ο κ. Ρέμος είναι πταίσμα. Το ότι το κόμμα υποχρέωσε τον βουλευτή του να ανακαλέσει, δεν σημαίνει τίποτε. Θα θεωρηθεί στιγμιαίο λάθος;

Κανείς άνθρωπος με ήθος, δεν υποπίπτει σε τέτοιου είδους στιγμιαία λάθη.
Όταν τέθηκε θέμα έρευνας για ενδεχόμενο μεταφοράς όπλου από τους βουλευτές εντός του κτηρίου της Βουλής, κάποιοι είπαν να γίνει και έλεγχος για αλκοόλ και ναρκωτικά. Μπορεί να φάνηκε υπερβολή, αλλά μήπως είναι λίγες οι στιγμές όπου συλλαμβάνονται να ψευδίζουν κατά την αγόρευσή τους οι «εκπρόσωποί» μας (είναι και φτηνό το ουίσκυ στο καφενείο της Βουλής).

Άλλος πάλι προχθές, συστήνει στους φίλους του να συγκεντρώνουν αιχμηρά και ογκώδη αντικείμενα για να τα χρησιμοποιήσουν κατά της Αστυνομίας, της οποίας ο ρόλος είναι να επιβάλλει την τάξη. Άπειρες είναι οι περιπτώσεις που ντροπιάζουν τον πολιτικό κόσμο, σε μια χώρα που αρεσκόμαστε να θυμίζουμε εις εαυτούς και άλλους, ότι καθιέρωσε τον διάλογο. Πώς εννοούν τον διάλογο; Με το ποιος θα φωνάξει (ουρλιάξει, καλύτερα) περισσότερο για να καλύψει τον άλλον ή θα χρησιμοποιήσει αγοραίες εκφράσεις;

Λέγεται, ότι το ψάρι βρομάει από το κεφάλι. Συμφωνώ, αλλά μήπως πρέπει να προσδιορίσουμε ποιο είναι το κεφάλι; Είναι «κεφάλι» ο βουλευτής των 500 ψήφων σε σύνολο 60.000 χιλιάδων; Είναι «κεφάλι» ο βουλευτής που ξοδεύει εκατομμύρια ευρώ για να εκλεγεί, εξαγοράζοντας ψήφους; (απορώ που δεν κτίσθηκαν ακόμη παλάτια στον Δενδροπόταμο ή τα Άνω Λιόσια).
Το ισχύον πολιτικό σύστημα θέτει μόνον ποσοτικά κριτήρια και καθόλου ποιοτικά. Το έλλειμμα αυτό όφειλαν να το καλύψουν τα κόμματα. Εκείνα να φροντίσουν για την ποιοτική επιλογή των υποψηφίων τους. Δεν το πράττουν. Και το βλέπουμε, και ανησυχούμε και απαισιοδοξούμε, όταν αφήνουμε την τύχη την δική μας και των παιδιών μας, σε πρόσωπα που ενδεχομένως δεν θα προσλαμβάναμε υπαλλήλους αν είχαμε επιχείρηση.

Το είχε πει αυτό ο τότε πρόεδρος των Ελλήνων Εφοπλιστών στον Ανδρέα Παπανδρέου, όταν του υπέβαλε αίτημα του κλάδου και εκείνος τον παρέπεμψε στον αρμόδιο υπουργό. Η απάντηση του Μπάρλου ήταν «τι λες πρόεδρε; Τι να συζητήσω μ’ αυτόν; Ούτε κλητήρα στο γραφείο μου δεν θα τον προσλάμβανα».

Κι αφού ούτε το σύστημα, ούτε τα κόμματα κάνουν επιλογή, τουλάχιστον ας την κάνουμε εμείς. Ο καθένας στο κόμμα του, όποιο είναι. Μου είναι αδιανόητο να αντιληφθώ, πώς γίνεται να ψηφίζουμε πάλι και πάλι τα ίδια πρόσωπα, τα οποία δεν μας έπεισαν για τις ικανότητές τους. Είναι δυνατόν να μη υπάρχουν στον συνδυασμό πρόσωπα τα οποία θα έπρεπε να αναδείξουμε, αλλά δεν το πράττουμε;

Ο Μακεδών

voria