Αν και ο Λαμπορί ακολούθησε την πεπατημένη των συναδέλφων του, εισάγοντας στην ψυχιατρική την χλωροπραμαξίνη – ένα από τά πιο ευρέως διαδεδομένα ηρεμιστικά – τα συμπεράσματά του ερμηνεύουν πολλές πτυχές της κακοδαιμονίας της σύγχρονης κοινωνίας, μη εξαιρούμενης της παθητικότητας πληθυσμιακών ομάδων απέναντι στους δυνάστες τους. Δημιούργησε άγχος σε ποντίκια διαπερνώντας ρεύμα χαμηλής, ανώδυνης γιά τα ποντίκια, τάσης, τα οποία είχαν την δυνατότητα να περάσουν στο διπλανό κλουβί, πράγμα πού έκαναν πάραυτα.
Μιά άλλη ομάδα υπέστη την δοκιμασία με κλειστή την δίοδο προς το άλλο κλουβί. Αυτά τα ποντίκια εμφάνισαν, διαταραχές της διατροφής, του σφυγμού και του τριχώματος, έλκη του δέρματος και τρόμο.
Μιά τρίτη ομάδα υπόκειται την δοκιμασία ανά ζεύγη ποντικιών σε κάθε κλουβί, με ανοικτή την δίοδο. Μαθαίνουν αμέσως να περνούν στο διπλανό κλουβί και να αποφεύγουν τον στρεσσογόνο παράγοντα, χωρίς φυσικά την εμφάνιση οποιασδήποτε αλλοίωσης στην σωματική και πνευματική τους υγεία.
Όταν όμως κλείνει η δίοδος που οδηγεί στο διπλανό κλουβί, η συμπεριφορά των ποντικιών αλλάζει μετά από την πρώτη δοκιμασία του στρεσσογόνου παράγοντα. Κατά την δεύτερη δοκιμασία, τα ζεύγη των ποντικών παύουν να υπομένουν καρτερικά την επαναλαμβανόμενη επιβολή του στρεσσογόνου παράγοντα και αρχίζουν να παλεύουν μεταξύ τους όσα δευτερόλεπτα διαρκεί η διοχέτευση του, κατά τα άλλα, ανώδυνου ρεύματος. Μόλις τελειώνει η προηγούμενη βρίσκονται μόνιμα στις δύο άκρες του κλουβιού σε θέση αντιπαλότητας. Η υγεία τους παραμένει εξαιρετική, ταυτόσημη με άλλα που δεν πέρασαν κάν την δοκιμασία σε οποιαδήποτε μορφή της.
Τα συμπεράσματα που εξάγονται αφορούν τόσο τετράποδα, όσο δίποδα θηλαστικά - την αφεντιά μας δηλαδή - αλλά επιτρέπουν και την αναγωγή τους σε πληθυσμιακές ομάδες, ειδικά στο βαρύ φορτίο των μεταξύ τους σχέσεων.
Η θεώρηση και τα συμπεράσματα του Λαμπορί έγιναν ευρέως γνωστά μέσω της συμμετοχής του στην εξαιρετική όγδοη ταινία του Αλαίν Ρενέ "Ο θείος από την Αμερική" (Mon oncle d'Amerique), όπου παρουσιάζει με εκπληκτικό τρόπο, καθοδηγούμενος φυσικά από τον μεγάλο Ρενέ, τον μηχανισμό της σωματοποίησης των καταναγκασμών που εκπορεύονται από το πλέγμα των διαπροσωπικών σχέσεων και της διατεταγμένης συμπεριφοράς, ακρογωνιαίου λίθου της ταξικής, εκμεταλλευτικής σύγχρονης κοινωνίας.
Πρίν προχωρήσω στα συμπεράσματα, ένα σχόλιο του Βασίλη Ραφαηλίδη γιά την ταινία και τον Λαμπορί στο "Βήμα" (3/2/1981):
"Ο καθηγητής Ανρί Λαμπορί είναι ένας υλιστής βιολόγος, με καθαρά δηλωμένη την τοποθέτηση του στην Αριστερά. Οι απόψεις του, διαμετρικά αντίθετες απ’ αυτές του άλλου διάσημου Γάλλου βιολόγου, του ιδεαλιστή Ζακ Μονό, θα μπορούσαν θαυμάσια να αποτελέσουν κεφάλαιο στην ημιτελή Διαλεκτική της φύσης του Ένγκελς. Ο Λαμπορί, λοιπόν, είναι ο τέταρτος, ο πραγματικός (δίπλα στους τρεις «φτιαχτούς») πρωταγωνιστής της ταινίας, που εκθέτει τις απόψεις του μπροστά στο φακό, σε στιλ σινεμά βεριτέ. Και οι απόψεις του είναι μια τεκμηριωμένη απόπειρα ερμηνείας της ανθρώπινης συμπεριφοράς με δεδομένα βιολογικά.
Κατά τον Λαμπορί, η ανθρώπινη συμπεριφορά είναι πρόβλημα παιδείας, συνεπώς κάτι εξ ολοκλήρου επίκτητο. Ωστόσο, υπάρχει μια «στάνταρτ» ανθρώπινη συμπεριφορά που δεν μπορεί να εξηγηθεί με το κλασικό αξίωμα της παιδαγωγικής «διαφορετική παιδεία δημιουργεί διαφορετικό χαρακτήρα». Για να κατανοήσουμε πώς δημιουργείται χαρακτηρολογική ιδιαιτερότητα από το διαφορετικό περιβάλλον, πρέπει να επισημάνουμε καταρχήν τα χαρακτηρολογικά «στάνταρτ», κοινά για όλους, και συνεπώς βιολογικά καθορισμένα.
Αυτά προσδιορίζονται από τη δομή (στρουκτούρα) του εγκεφάλου, με τα τρία «στρώματα» του: στο εσώτερο στρώμα εδράζεται το υποσυνείδητο (με έννοια βιολογική και όχι φροϋδική), στο μεσαίο, το θυμικά και στο εξωτερικό, το μνημικό.
Προβλήματα στο χαρακτήρα δημιουργεί μόνο το εξωτερικό στρώμα, με τον έλεγχο και τη «λογοκρισία» που ασκεί στα άλλα, προκαλώντας έτσι διαστροφές αλλά και όλη την κλίμακα των ασθενειών που είναι πάντα ψυχοσωματικές. Αν δεν υπήρχε αυτό το «αλλοτριωτικό» στρώμα, θα αντιδρούσαμε όλοι ομοιόμορφα και «φυσιολογικά», όπως ακριβώς τα ζώα στα οποία άλλωστε και ανήκουμε ως βιολογικά όντα.
Η «στάνταρτ» (ζωώδης) συμπεριφορά μας καθορίζεται από το βιολογικό αξίωμα της διαφύλαξης της δομής μας ως ζωντανών όντων, δηλαδή της επιβίωσης με κάθε τρόπο. Η επιτυχία στον αγώνα για την επιβίωση είναι αυτό που ονομάζουμε ευτυχία, ενώ ο φόβος της τιμωρίας ή η ίδια η αποτυχία είναι αυτό που ονομάζουμε δυστυχία. Όλα τα όντα, όταν κινδυνεύει η ευτυχία τους, είτε δίνουν μάχη είτε τρέπονται σε φυγή. Όταν δε συμβεί ούτε το ένα ούτε το άλλο, για λόγους ευπρέπειας ή από ανάγκη, το άτομο αυτοκαταστρέφεται αυτοεγκλειόμενο στον εαυτό του, με ακραία κατάληξη την αυτοκτονία."
Βασίλης Ραφαηλίδης Εφημερίδα "Το Βήμα" 3/2/1981
Ο Λαμπορί διαβλέπει τρείς βασικές συμπεριφορές των θηλαστικών:
α) Συμπεριφορά της κατανάλωσης (τροφή νερό αέρας και γενετήσια επαφή)
β) Συμπεριφορά της πάλης, εμπρός σε έναν κίνδυνο ως προς την διατήρηση της δομής (της ζωής), που κρίνεται αποτρέψιμος
γ) Συμπεριφορά της φυγής, εμπρός σε έναν κίνδυνο, που κρίνεται μη αποτρέψιμος. Η εμβόλιμη συμπεριφορά, που εκπορεύεται από το κοινωνικό δεδομένο, είναι κατά τον Λαμπορί η συμπεριφορά της αναστολής της βιολογικά καθορισμένης δράσης, η διατεταγμένη συμπεριφορά, της οποίας το κυριότερο χαρακτηριστικό είναι, η μη δυνατότητα πάλης, αλλά ταυτόχρονα και η μή δυνατότητα φυγής.
Ο παράγοντας-κλειδί γιά την υιοθέτηση της συμπεριφοράς της αναστολής της δράσης από τον άνθρωπο είναι η ίδια του η διανοητικότητα, κατά τον Λαμπορί ο φλοιός του εγκεφάλου, που υποστηρίζει, οργανώνει όλες τις διανοητικές λειτουργίες και φιλοξενεί την μνήμη. Η πολυπλοκοποίηση των ανθρώπινων σχέσεων, η δόμηση κοινωνικών κανόνων πάνω στο θεμέλιο των βασικών ενστίκτων των πρωτευόντων θηλαστικών, και η απαρχή της έννοιας της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, που αντικατέστησε την "χάραξη" γεωγραφικών ορίων γιά την εξεύρεση της τροφής, που ήταν η "παραδοσιακή" ειρηνευτική συμπεριφορά της αγέλης ως προς μία άλλη, σηματοδότησε και την ανάπτυξη του εγκεφάλου του ανθρώπου, δηλαδή την ανάπτυξη της διανοητικότητάς του, στο σημερινό της επίπεδο.
Μέσω της διανοητικότητας δομήθηκε τόσο η δουλεία, η σκλαβιά, όσο και η εξέγερση των σκλάβων ενάντια στον αφέντη τους.
Μέσω της διανοητικότητας, η ανάγκη άμυνας πληθυσμιακών ομάδων, οδήγησε σε πιό εξελιγμένους τρόπους άμυνας ενάντια στην εκμετάλλευση, σε πιό εξελιγμένα όπλα.
Μέσω της διανοητικότητας, επιλέχθηκε το άφθαρτο μέταλλο, ο χρυσός, γιά την κατασκευή των συμβόλων που καθόριζε την ταξική διαστρωμάτωση, που έστεφε τους ηγέτες όλων των εποχών.
Μέσω της διανοητικότητας μετατράπηκε ο άδολος αντιπραγματισμός, που βασιζόταν στον πανάρχαιο νόμο της προσφοράς και της ζήτησης, σε ανταλλακτικές αξίες, που καθορίζονταν από την σφραγίδα του ηγέτη πάνω σε ένα κομμάτι μέταλλο, το χρήμα.
Χρήμα: (χράομαι) ότι μεταχειρίζεται τις, ή κάτι του οποίου έχει τις την ανάγκην, Λεξ. Αρχ. Ελλ. Γλώσσης Ι.Σταματάκου)
Μέσω της διανοητικότητας μετατράπηκε η βιολογικά καθορισμένη χαριστικότητα, που επιδεικνύουν αμέριστα τα θηλαστικά μόλις χορτάσουν, στην έννοια του χρέους των αδυνάτων και πεινασμένων προς τους ισχυρούς και χορτασμένους.
Χρέος: (χράομαι, χρή) οφειλή την οποίαν πρέπει να αποτίσει τις
Το χρήμα και το χρέος έχουν την ίδια ρίζα στην Ελληνική Γλώσσα: χράομαι:έχω τι, κέκτημαι τι, έχω τι εις την διάθεσίν μου. Το χρήμα και το χρέος συναντώνται ως έννοιες στον άκλιτο τύπο χρή που σημαίνει και γιά τις δύο έννοιες την νεοελληνική έννοια της ανάγκης, έχω ανάγκη.
Γιά να ξαναγυρίσουμε στον σύγχρονό μας Λαμπορί, πρέπει να κατανοήσουμε πως η σημερινή τεχνολογική μας εξέλιξη, μαζί με την έννοια της επιχείρησης, της εταιρείας που επιλαμβάνεται της παραγωγής, της διακίνησης και της εμπορίας αγαθών, επιφυλάσσει γιά τον εργαζόμενο μιά πολύ χειρότερη μοίρα από τα ποντίκια του Λαμπορί. Ο εγκλωβισμός των εργαζομένων στην διελκυνστίδα της ωμής κατάργησης όλων σχεδόν των εργασιακών δικαιωμάτων, με μισθούς εξαθλίωσης, τι άλλο μπορεί να προοιωνίζει παρά την απώλεια της εργασιακής θέσης, δηλαδή το κλείσιμο της διόδου προς το άλλο κλουβί;
Σε συλλογικό επίπεδο, η απώλεια της αυτοεκτίμησης των μονάδων, συνιστά απώλεια της συλλογικής αυτοεκτίμησης, κατάσταση που καθιστά ευάλωτη την συλλογικότητα στην εγκαθίδρυση μιάς στυγνής διοίκησης, μιάς αδυσώπητης εξουσίας, χωρίς καμμία αντίδραση από την πλευρά της προηγούμενης.
Σύμφωνα με την θεώρηση του γερμανού παθολόγου Ryke Geerd Hammer, η απώλεια της αυτοεκτίμησης στην μορφή της εσωτερικευμένης σύγκρουσης (Conflickt) μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στην καρκινογένεση, ειδικά αν το άτομο θεωρήσει υπαίτιο τον ίδιο του τον εαυτό γιά την απώλεια της αυτοεκτίμησής του.
Ο μηχανισμός που αποκωδικοποίησε ο Χάμερ προυποθέτει τον αυτοεγκλωβισμό του ατόμου σε έναν φαύλο κύκλο ενοχών, αναστολής της διανοητικής δυνατότητας επίλυσης και κατανόησης της "τύχης" που του "επιφύλαξε η μοίρα" και παθητικής αποδοχής των γεγονότων χωρίς καμμία δυνατότητα χρήσης διπλωματίας ή εναλλακτικής τροποποίησης της συμπεριφοράς του προς τους έξω. Στην προκείμενη περίπτωση η προσβολή της αυτοεκτίμησης σηματοδοτεί την αποδόμηση του ίδιου του οργανισμού στην μορφή του καρκίνου των οστών.
Στο συλλογικό επίπεδο η προσβολή της αυτοεκτίμησης ισοδυναμεί με την αποδόμηση του ίδιου του κοινωνικού ιστού. Τι άλλο από αυτό βιώνει η ελληνική κοινωνία σήμερα, το πειραματόζωο του χρηματοπιστωτικού συστήματος; Τι άλλο προσπάθησε δολίως και τεχνηέντως να επικοινωνήσει ο καθιστός βούβαλος στον ελληνικό λαό, τινάζοντάς του στην μούρη την διαβόητη φράση: "Μαζί τα φάγαμε"; Τι άλλο κραυγάζουν οι Μητσοτάκηδες και οι Ντινόπουλοι, κατηγορώντας τις δικές τους δοτές συνδικαλιστικές ηγεσίες, γιά να μην δούμε οτι δανειζόμενο το ελληνικό κράτος, άφηνε τους πολλούς να κλέβουν από λίγα, γιά να μην φαίνονται οι λίγοι που έκλεβαν πολλά, με τον λογαριασμό να παραδίδεται στους εργαζόμενους;
Η "δουλειά" έπρεπε να γίνει οργανωμένα. Έπρεπε να ρίξουν πρώτα το τυρί του δαιμονιζόμενου, χωρίς κανένα κριτήριο, υπερδανεισμού των τσιφτετελληνικών νοικοκυριών, που οι ίδιοι είχαν μετατρέψει σε τουρκομπαρόκ, έπρεπε να κατακλυσθούν οι δρόμοι με Τσερόκια και "μπέμπες", έπρεπε να βιώσει γιά μιά σειρά χρόνια ο Τσιφτετέλληνας την υπερδανεισμένη ευμάρεια, γιά να κάθεται σήμερα στο καβούκι του, μη αρθρώνοντας λέξη γιά τα εξαθλιωτικά μέτρα, υπερασπιζόμενος την μίζερή του "ευμάρεια", μέσω της αποθησαυρισμένης ρεμούλας, υπερτιμολόγησης, μίζας, κλοπής ΦΠΑ, φοροκλοπής, φοροαποφυγής και άλλων μεθόδων, ων ουκ έστι αριθμός.
Εκεί πρέπει να στυλώσει τα πόδια ο πολίτης, να αποβάλλει την στάση του τσιφτετελιού από το σώμα του και να βροντοφωνάξει στους Πάγκαλους της ελληνικής επικράτειας: "Αν εγώ έκλεβα και η καλολαδωμένη κρατική μηχανή μου έλεγε οτι, κλέψε, φτάνει να μην σε βλέπω και αν σε δώ, πάλι θα τα βρούμε, ποιός φταίει στην πραγματικότητα, ο ελέγχων ή ο ελεγχόμενος";
Έπρεπε λοιπόν να "νομιμοποιήσουν" την διάλυση του κοινωνικού ιστού ως "τιμωρία" της κοινωνίας γιά την ρεμούλα και την υπερδανεισμένη σπατάλη στο lifestyle και στα σκυλάδικα, γιά να μην γίνει αντιληπτή η εργολαβία που είχαν αναλάβει να εξαθλιώσουν σε τέτοιο βαθμό τον ελληνικό λαό, να δημιουργήσουν τεχνητά τόση ανεργία, ώστε να επιτευχθεί ο στόχος της εργολαβίας,που δεν είναι, παρά η αμαχητί παράδοση των πλουτοπαραγωγικών πηγών και του επιστημονικού κεφαλαίου της Ελλάδας (μέσω μετανάστευσης νέων επιστημόνων) σε εξωχώριους σφετεριστές, που μετά βίας δέχονται ως "κολλαούζους" τους ντόπιους κομπραδόρους επιχειρηματίες.
Ήταν εύκολη υπόθεση γιά τα think tanks των βαθύπλουτων διαχειριστών του χρηματοπιστωτικού συστήματος, δεδομένης και της "λερωμένης φωλιάς" των ελλήνων πολιτικών και των πατρόνων τους, που καταλήστευαν την περιουσία του λαού, εξαγοράζοντας την σιωπή συνδικαλιστών, πανεπιστημιακών, δικαστικών, αλλά και του απλού λαού, με το προαναφερθέν σύστημα,αφήνοντας τους πολλούς να κλέβουν λίγα.
Ήταν εύκολη υπόθεση να οδηγήσουν σε μία συλλογική ενοχική συνείδηση και ακολούθως σε προσβολή της συλογικής αυτοεκτίμησης στην μορφή του "εμείς οι Έλληνες είμαστε έθνος ανάδελφον, είμαστε καραγκιόζηδες" και τα συναφή. Ήταν εύκολη υπόθεση γιά τους χρηματοπιστωτικούς εγκληματίες, να δημιουργήσουν τις συνθήκες γιά την, εν δυνάμει ακόμα, κατάλυση του έθνους κράτους που λέγεται Ελλάς. Όχι βέβαια προς την κατεύθυνση της διεθνιστικής αλληλεγγύης των λαών, αλλά προς την εκμηδένισή της. Αυτό πρέπει να το κατανοήσουν οι πολέμιοι του έθνους κράτους, αν όχι τότε, άθελά τους, συντάσσονται με τις δέκα οικογένειες που κατέχουν το 40% του συλλογικού πλούτου.
Η αποτίναξη του συλλογικού καρκινώματος που λέγεται απώλεια της αυτοεκτίμησης του οιονεί Έλληνα, είναι μιά υπόθεση της Αριστεράς. Η διαδικασία αυτή δεν διευκολύνεται με κομπορρημοσύνες από άμβωνος. Η διαδικασία αυτή περνάει μέσα από την απόλυτη ειλικρίνεια γιά τις πολιτικές που πρόκειται να εφαρμόσει μιά ενδεχόμενη κυβέρνηση της Αριστεράς, με σκοπό την αναίμακτη επιβίωση του ελληνικού λαού και την επιτυχή διαπραγμάτευση της μοίρας των πλουτοπαραγωγικών μας πόρων.
Σε αντίθετη περίπτωση θα μονολογούμε αρνητικά σχόλια γιά τους συμπολίτες μας, τα οποία θα ακυρώνονται μόλις το σώμα πάρει την στάση του τσιφτετελιού και το νεύμα κατευθυνθεί στην "λουλουδού" του ευαγούς ιδρύματος. Γιατί συλλογικό καρκίνο δεν πρόκειται να πάθουμε. Δεν μας το επιτρέπει η γλώσσα μας, η Ιστορία μας, το κλίμα μας και κάτι άλλο απροσδιόριστο, την ερμηνεία του οποίου αφήνω στον καθένα μας.
Υποσημείωση: Δεν έχω τίποτα με το τσιφτετέλι σαν χορό. Έχω βιώσει μέθεξη και διονυσιασμό παρακολουθώντας σε κλειστό κύκλο μιά τέτοια "συνεδρία". Μου τη χαλάει η χρήση του.
Ο Μπαγασάκος
Πηγή: Η απώλεια της συλλογικής μας αυτοεκτίμησης - RAMNOUSIA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου