Εκτός από τις προσωρινές, υπάρχουν και οι μόνιμες επιπτώσεις του Μνημονίου...

Φτώχεια, ύφεση, ανεργία, ανεπαρκείς υπηρεσίες δημόσιας Υγείας και Παιδείας, υποσιτισμός, αυτοκτονίες. Το σκηνικό των τελευταίων 4 χρόνων, το σκηνικό του Μνημονίου, είναι γνωστό και δεν χρειάζεται περισσότερη ανάλυση.

Ωστόσο, το κακό που μας βρήκε δεν εξελίσσεται ευθύγραμμα, ούτε πλήττει όλες τις πτυχές της κοινωνίας και της οικονομίας με τον ίδιο τρόπο.

Πολλές φορές, ακόμη και οι λεγόμενες «αντιμνημονιακές» πολιτικές δυνάμεις, δεν διαμαρτύρονται με την ίδια ένταση για όλες τις ρυθμίσεις που προκύπτουν από το καθεστώς καταναγκασμού της κυβέρνησης από την τρόικα, τους δανειστές και τις επιταγές τους.

Του Γιώργου Μελιγγώνη


Βεβαίως, η απελπισία, η φτώχεια και η κακοδαιμονία προφανώς δεν μπαίνουν σε ζυγαριά. Για τον κάθε άνθρωπο, τα προβλήματά του είναι τα χειρότερα, τα βαρύτερα και τα σημαντικότερα του κόσμου. Όμως, μες σ' αυτό το καθεστώς ακραίας λιτότητας, κάποια κακά είναι σημαντικότερα από τα άλλα.
Στρατηγική για έναν αιώνα
Αν και οι θεωρίες συνωμοσίας είναι πάντα ένας κακός σύμβουλος, υπάρχουν ορισμένες πτυχές της πολιτικής που επιβάλλεται στην Ελλάδα, οι οποίες παραπέμπουν σε συνολική στρατηγική διαμόρφωσης μίας άλλης χώρας για έναν αιώνα -ή, τέλος πάντων, για αρκετές από τις παρούσες και τις επόμενες γενιές.

Μες στον καταιγισμό αρνητικών ειδήσεων, δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε ενίοτε τα «στρατηγικά» σημεία του Μνημονίου από τις προσωρινές ρυθμίσεις, που σήμερα ισχύουν και αύριο μπορούν να καταργηθούν. Για παράδειγμα, η μείωση των συντάξεων -χωρίς να υποτιμάται ότι μιλάμε για ανθρώπους, που βρίσκονται στα όρια της φτώχειας- μπορεί αμέσως μόλις η χώρα αποκαταστήσει τη χρηματοδότησή της και την πρόσβασή της στις αγορές, να αρθεί. Όπως μπορεί να ανέβει και ο βασικός μισθός ή να ενισχυθούν τα εργασιακά δικαιώματα και να ανασχεθεί το καθεστώς εργασιακής ζούγκλας που έχει ήδη επιβληθεί και ισχύει στη χώρα.

Ωστόσο, υπάρχουν κάποιες επιπτώσεις του Μνημονίου που αποτελούν ανοιχτές πληγές, οι οποίες δεν επουλώνονται εύκολα ή γρήγορα -ούτε με έναν νόμο και ένα άρθρο.

Για παράδειγμα, η αναλογία του ποσοστού από τον πλούτο της χώρας που κατέχει το λεγόμενο «κεφάλαιο» και ο κόσμος της εργασίας έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια, υπέρ του κεφαλαίου φυσικά. Είναι αυτό το γνωστό κλισέ -που δυστυχώς επιβεβαιώνεται από την πραγματικότητα- ότι, δηλαδή, γίνονται «οι φτωχοί φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι».

Συν τοις άλλοις, όσοι παρακολουθούν στενά όλους τους οικονομικούς πειραματισμούς όλων των οικονομικών επιτελείων επί Μνημονίων προκειμένου να πιάσουν τους στόχους, βλέπουν ένα βασικό μοτίβο: την υπερφορολόγηση των ελεύθερων επαγγελματιών και των αυτοαπασχολούμενων. Οι μισθωτοί, οι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι πληρώνουν μεν ένα μεγάλο μέρος από το μάρμαρο της κρίσης και της ανάδειξης «πρωτογενούς πλεονάσματος», ωστόσο εκείνοι που τσακίζονται πραγματικά είναι οι ελεύθεροι επαγγελματίες.

Κάπως έτσι, η μεσαία τάξη πεθαίνει. Μεγάλοι μισθοί πια δεν υπάρχουν, ενώ ένας ένας οι αυτοαπασχολούμενοι, οι μικροεπιχειρηματίες, οι ελεύθεροι επαγγελματίες αναστέλλουν την εργασία τους και ψάχνουν μία θέση μισθωτής εργασίας. Όπου κλείνουν δεκάδες μικρά μαγαζιά, ανοίγει ένα ακόμη εμπορικό κέντρο. Όπου κλείνουν μικρά και πολλά μπακάλικα, ανοίγει ένα ακόμη σούπερ μάρκετ. Όπου κλείνουν μικρές επιχειρήσεις, αφήνουν χώρο για πολυεθνικά και εγχώρια μεγαθήρια. Ο πλούτος συγκεντρώνεται στα χέρια των λίγων, ενώ η μεσαία τάξη -ο παραδοσιακά και κατεξοχήν βασικός παράγοντας κοινωνικής και διαταξικής κινητικότητας- πεθαίνει. Και μαζί του, πεθαίνουν και τα όνειρα των Ελλήνων «να ζήσουν το όνειρό τους», «να κάνουν κάτι δικό τους», «να μην πεθάνουν υπάλληλοι».

«Ανοίξαμε και σας περιμένουμε»
Σαν να μην έφταναν αυτά, άλλη μία μορφή στρατηγικού τύπου επιπτώσεων από το Μνημόνιο είναι οι ιδιωτικοποιήσεις και, γενικώς, ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε πια τους ξένους. Η Ελλάδα έχει βάλει πωλητήριο, πουλάει τα πάντα. Και στρώνει τα κόκκινα χαλιά για να υποδεχθεί εκείνους που θα αγοράσουν ένα φιλέτο γης, μία προβλήτα, ένα αεροδρόμιο.Να υποδεχθεί ακόμη κι αυτούς που θέλουν να αγοράσουν πάγια κοινωνικά-δημόσια αγαθά, όπως το νερό και η ενέργεια.

Όλα τα παραπάνω, συνιστούν μία στρατηγική που δεν ανατρέπεται εύκολα, ούτε αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη -ούτε καν από τη μια δεκαετία στην άλλη.

Με ισοπεδωμένη τη μεσαία τάξη, με τον πλούτο και την οικονομική δραστηριότητα συγκεντρωμένα στα χέρια λίγων, με τα δημόσια αγαθά και υπηρεσίες σε χέρια ιδιωτών που βγάζουν χρήμα και με τις παραλίες τσιμεντωμένες για να θησαυρίζουν οι κάθε λογής «επενδυτές», η Ελλάδα μετατρέπεται σιγά σιγά σε μία χώρα υπαλλήλων, μία χώρα-Ειδική Ζώνη στα νότια της Ευρώπης.

Κατανοητό να πονάει κάποιος για το χαράτσι που αγωνίζεται να πληρώσει, για το ποσοστό του μισθού ή της σύνταξής του που έχασε, για το δάνειο που τον έχει καταπλακώσει και κινδυνεύει να τον πνίξει.

Κι όμως, αυτά τα φρικώδη από τη φύση τους, δεν είναι καν τα μείζονα της κρίσης. Το θέμα είναι πώς θα είναι η Ελλάδα σε 20, 30, 50 χρόνια. Και επ' αυτού οφείλουν όλες οι πολιτικές δυνάμεις να συγκροτήσουν και να παρουσιάσουν ένα ολοκληρωμένο πολιτικό σχέδιο, προκειμένου η πολιτική να επιστρέψει στη φυσική θέση της και να παραμερίσει την οικονομίστικη προσέγγιση που ισχύει από το 2010 ως σήμερα. Η κυβέρνηση έχει το σχέδιό της -είτε το θέλει, είτε απλώς εξαναγκάζεται. Οι υπόλοιποι;

matrix24

Πηγή: http://www.logiosermis.net/2014/06/blog-post_6867.html#ixzz35fiS9QXN