Η Γερμανία έχει κάθε συμφέρον σε
εθνικό επίπεδο να επιλέγει στρατηγικά τη λιτότητα στο νότο, επιδιώκοντας με
αυτό τον τρόπο να εξασφαλίσει οφέλη μέσα σε μια ενωμένη Ε.Ε., ή ακόμα και εκτός
αυτής. Θα πρέπει όμως να γίνει σε αυτό το σημείο ένας σαφής διαχωρισμός μεταξύ
συμβατικού πολέμου και αυτού που τόσο εύκολα χαρακτηρίζουμε ως οικονομικό. Οι
δυνάμεις και τα πλεονεκτήματα της Γερμανίας απέναντι στο νότο, δεν είναι άλλο
από την οικονομική της δύναμη, όπως αυτή διαμορφώθηκε μεταπολεμικά και η οποία
συντελέστηκε χωρίς όμως την εκμετάλλευση άλλων εθνών (τακτική γνώριμη σε
Η.Π.Α., Μ. Βρετανία και πρώην Ε.Σ.Σ.Δ..).
Το μόνο σίγουρο είναι ότι, αν οι
ευρωπαίοι εταίροι γνώριζαν την πορεία της μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, θα την
είχαν τιμωρήσει πιο σκληρά, αποφεύγοντας τη διαγραφή των χρεών της και συνεπώς
εμποδίζοντάς την να επιστρέψει στην ανάπτυξη. Όταν ένας λαός έχει την ικανότητα
να παράγει πλούτο, είτε λόγω προτεσταντικής ηθικής, είτε λόγω ταπεινοφροσύνης
και εργασιακής εμμονής, είτε λόγω εθνικής υπερηφάνειας, στοιχεία αρνητικά και
τα τρία κατά τη γνώμη μου, δε μπορείς εκ των υστέρων να του αποδώσεις ευθύνες
εξαιτίας της διαγραφής χρεών που του έκανες και επιθυμείς τώρα να ανακαλέσεις. Γιατί
και ο ίδιος ο πόλεμος, τον οποίο η Γερμανία έχασε, δε στάθηκε σε καμία
περίπτωση αιτία οικονομικής άνθησης, εκτός κι αν αποδεχτούμε ότι αυτή προήλθε
από τη δυναμική που δημιουργήθηκε μετά από την απόλυτη καταστροφή της. Εγώ
προσωπικά δε θα ζήλευα μια τέτοια δυναμική μετά από έναν τέτοιο πόλεμο.
Ο λόγος που η Γερμανία σήμερα δεν
αποτελεί στρατιωτική απειλή (έχοντας αν δε κάνω λάθος ένοπλες δυνάμεις
αντίστοιχες με αυτές της Ελλάδας), είναι οι περιορισμοί που της τέθηκαν με
σκοπό να αποτραπεί ενδεχόμενη ανασύσταση της γερμανικής απειλής. Δεδομένο αυτού
και στα πλαίσια της ειρηνικής συνύπαρξης των ευρωπαϊκών λαών, μου φαίνεται βήμα
εμπρός και θετική εξέλιξη το γεγονός ότι πλέον σε ευρωπαϊκό πλαίσιο, όταν
αναφερόμαστε σε πόλεμο, εννοούμε οικονομικό και τίποτ’ άλλο.
Αλλά κι αν ακόμα μιλήσουμε για
οικονομικό πόλεμο, ο ορισμός αυτός θα νοούνταν ως ευθεία επίθεση στις
οικονομικές και παραγωγικές δομές μιας χώρας και την αρπαγή των πόρων της.
Οικονομικός πόλεμος ακόμη θα μπορούσε να εννοηθεί μία ενδεχόμενη υποτίμηση
νομίσματος απέναντι στο νόμισμα κάποιας άλλης χώρας. Οικονομικός πόλεμος
ορίζεται ο συνοριακός έλεγχος και ο περιορισμός εισαγωγών και εξαγωγών
πλήττοντας έτσι αντίπαλες οικονομίες. Οικονομικός πόλεμος είναι η επιβολή
δασμών, πλαφόν, κατώτατων ορίων στις τιμές και η επιδότηση εγχώριων προϊόντων.
Απ’ όσο γνωρίζω, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν εφαρμόζει η Γερμανία, παρά μόνο ίσως
σε εκτός συνόρων χώρες.
Ο ελληνικός και γενικά ο
νοτιοευρωπαϊκός ορισμός του οικονομικού πολέμου, είναι αυτό που φυσιολογικά συντελείται
στα πλαίσια μιας οικονομικής συναλλαγής. Η συναλλαγή καθ’ αυτή και η απαίτηση
της μιας ή και των δυο πλευρών η πράξη να είναι αμφίδρομη (δούναι και λαβείν),
αποτελεί για το νότο οικονομικό πόλεμο. Αν εγώ πάω και ζητήσω τσιγάρα από το
περίπτερο, η απαίτηση του περιπτερά να τον πληρώσω πριν μου τα δώσει, για το
νέο ορισμό, αποτελεί οικονομική μάχη.
Το χαρακτηριστικό του αμφίδρομου
που εξαλείφει από τη σχέση δύο ή περισσότερων παικτών το συγκρουσιακό στοιχείο,
είναι αυτό που οι νότιοι λαοί χρησιμοποιούν για την αντιστροφή των ορισμών. Η
ανάγκη και η πίεση που δέχονται ώστε να εξωθηθούν στην ισοτιμία, εκλαμβάνεται
από τους ίδιους ως απειλή. Πραγματικά πρέπει να υπάρχει μία ενστικτώδης ανάγκη
των νοτίων να εξυψωθούν στον ίδιο τους τον εαυτό, όταν θεωρούν τους εαυτούς
τους έχοντες και κατέχοντες αγαθών που οι βόρειοι εποφθαλμιούν, όταν στην
πραγματικότητα το πρόβλημα και η λύση, είναι η έλλειψη αυτών των αγαθών και η
δημιουργία τους αντίστοιχα. Η αρπαγή αυτών, ή η δίκαιη ανταλλαγή τους μέσω
συναλλαγών, προϋποθέτει νομίζω την ύπαρξή τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου