Φάγαμε πολὺ παραμύθι τὰ προηγούμενα χρόνια ὅτι ὁ σκοπὸς τῆς ἕνωσης καὶ τοῦ εὐρὼ εἶναι ἡ συναδέλφωση τῶν λαῶν καὶ μία Εὐρώπη εἰρήνης καὶ προόδου. Αὐτὸ ἦταν τὸ περιτύλιγμα. Ἡ πραγματικότητα ἦταν ἄλλη καὶ πολλοὶ ἀκόμη καὶ τώρα δὲν ἐννοοῦν νὰ τὴν ἀντιληφθοῦν. Στόχος τῆς ἐνοποίησης ἦταν νὰ ἀφαιρεθεῖ ἀπὸ τοὺς λαοὺς ἡ δυνατότητα νὰ ἐλέγχουν τὸ ὁτιδήποτε. Ὅλος ὁ ἔλεγχος βῆμα-βῆμα ἔπρεπε νὰ περάσει σὲ ἀπρόσωπους "τεχνοκράτες" οἱ ὁποῖοι θὰ ἀποφασίζουν γιὰ "τὸ καλό μας" γιατί "αὐτοὶ ξέρουν"
Ὁ σφαγιασμὸς τῆς Κύπρου δὲν συζητήθηκε σὲ κανένα κοινοβούλιο, ὁ λαὸς τῆς Κύπρου δὲν ἐρωτήθηκε καν, οὔτε τέθηκαν ὑπόψιν τοῦ οἱ ἐναλλακτικὲς καὶ οἱ ἐπιπτώσεις τους. Σὲ ἕνα βράδυ ἐκτέλεσαν τὴν Κύπρο ἀναθέτοντας στὴν....
ἀντίστοιχη μαριονέτα ποὺ στὴν Κύπρο λέγεται Ἀναστασιάδης, ἁπλὰ νὰ ἐκτελέσει
τὶς ἀποφάσεις.
Αὐτὸ τὸ μοντέλο λειτουργίας καθιερώνεται σὲ ὅλη τὴν Εὐρώπη, καταργώντας κοινοβούλια, σφαγιάζοντας τὴν ἐλάχιστη ἐπίφαση δημοκρατίας ποὺ ὑπῆρχε καὶ ἀκολουθώντας τὴν μέθοδο τῆς σαλαμοποίησης ὥστε οἱ ἀντιδράσεις νὰ εἶναι ἐλεγχόμενες. Σφαγιάζουμε σήμερα τὴν Κύπρο ἀλλὰ "εἶναι εἰδικὴ περίπτωση" μὴν ἀσχολεῖστε οἱ ὑπόλοιποι. Θὰ ἔρθουμε μετὰ σὲ ἐσᾶς γιὰ τὴν δική σας "εἰδικὴ περίπτωση".
Δυστυχῶς συνεχίζουμε νὰ τσακωνόμαστε γιὰ τὸ ἐὰν ὁ Τσίπρας εἶναι χειρότερος ἀπὸ τὸν Σαμαρά. Αὐτὰ δὲν ὑπάρχουν. Ὑπάρχουν μόνο μαριονέτες. Ὅταν ἡ μία μαριονέτα καεῖ φέρνουν καὶ τοποθετοῦν μπροστὰ μας τὴν ἑπόμενη, ποὺ τὴν κατασκεύασε τὸ ἴδιο «ἐργοστάσιο» καὶ ἔχει τὰ ἴδια «ποιοτικὰ χαρακτηριστικὰ» μὲ τὴν προηγούμενη.
Τὸ εὐρὼ καὶ ἡ Εὐρωπαϊκὴ ἕνωση πρέπει νὰ ἐκλείψουν. Ἀλλιῶς θὰ ἐκλείψει ἡ Ἑλλάδα. Καὶ ὄχι μόνο. Εἴτε θέλουμε νὰ τὸ καταλάβουμε, εἴτε ὄχι, ζοῦμε ἕναν πόλεμο μετρώντας νεκρούς, βιώνουμε τὴν ἐξαθλίωση ποὺ αὐτὸς μας ἐπιφέρει καὶ παραδόξως εἴμαστε θύτες καὶ θύματα!!!
Γιὰ ὅσο καιρὸ δὲν θὰ μποροῦμε νὰ ἀντιληφθοῦμε πὼς ὅλοι μας εἴμαστε τὸ «καύσιμο» ποὺ ἀπαιτεῖται γιὰ νὰ κινηθεῖ ἕνα τέρας, δὲν θὰ ὑπάρξει καμία ἐλπίδα διαφυγῆς ἀπὸ τὸ τέλος ποὺ κάποιοι προαποφάσισαν γιὰ ἐμᾶς, χωρὶς ἐμᾶς. Καὶ αὐτὴ ἡ κατάσταση δὲν πρόκειται νὰ ἀλλάξει, γιατί ποτὲ δὲν ὑποχωρεῖ ὁ δυνάστης ἐὰν δὲν νιώσει πὼς ἀπειλεῖται ἄμεσα ἀπὸ τὸ θύμα του.
Παραμένοντας στὴν ἴδια θέση, τῆς σιωπηλῆς ὑποταγῆς, ἐπιτείνουμε τὸν χρόνο, μεγαλώνουμε τὸν πόνο καὶ ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ τὰ αὐτονόητα, τὰ ὁποῖα ἔχουν ἤδη νὰ ὁμοιάζουν μὲ εὐχάριστα ὄνειρα μέσα σὲ μία πραγματικότητα ποὺ ὀλισθαίνει καθημερινὰ πρὸς τὸν χειρότερο καὶ πλέον ἐπονείδιστο τρόπο ἀναζήτησης τῆς ἐπιβίωσης.
Μέσα σὲ αὐτὸ τὸν ἐφιάλτη καὶ τὸν ἀνείπωτο ἐπερχόμενο πόνο, τὸ μόνο ποὺ μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ βέβαιο εἶναι πὼς τελικὰ μέσα ἀπὸ τὰ δάκρυά μας θὰ μπορέσουμε νὰ δοῦμε τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ πάρουμε τὶς ἀποφάσεις ἐκεῖνες ποὺ δὲν πήραμε ἐπειδὴ πιστέψαμε σὲ ὑποσχέσεις ὑπανθρώπων ποὺ ἀκόμη καὶ σήμερα ἐξακολουθοῦν νὰ ἐπιχαίρουν γιὰ τὴν καταστροφὴ ποὺ δημιουργοῦν…
Γιὰ νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὸν θανατηφόρο θάλαμο βασανιστηρίων ποὺ σήμερα βρισκόμαστε, ἀπαιτεῖται νὰ καταλάβουμε πὼς οἱ δήμιοι δὲν κάνουν ἐξαιρέσεις. Μόνο ἐὰν κατανοήσουμε πὼς ἡ λύση στὸ πρόβλημα δὲν εἶναι ἀπαραίτητα ἡ δική τους, ἀλλὰ μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ κάποια δική μας, μόνο ἐὰν προσπαθήσουμε νὰ μιλήσουμε μεταξὺ μας ἀφήνοντας στὴν ἄκρη τὶς ἐπιτηδευμένα τοποθετημένες (ἀπὸ τοὺς δημίους μας) διαφορές μας, τότε καὶ μόνον τότε θὰ μπορέσουμε νὰ βροῦμε τὸν δρόμο πρὸς τὴν διάσωσή μας, τὸν δρόμο πρὸς τὴν ζωὴ καὶ τὴν ἀξιοπρέπεια ποὺ σήμερα μᾶς κλέβουν οἱ... "διασῶστες" μας.
Αὐτὸ τὸ μοντέλο λειτουργίας καθιερώνεται σὲ ὅλη τὴν Εὐρώπη, καταργώντας κοινοβούλια, σφαγιάζοντας τὴν ἐλάχιστη ἐπίφαση δημοκρατίας ποὺ ὑπῆρχε καὶ ἀκολουθώντας τὴν μέθοδο τῆς σαλαμοποίησης ὥστε οἱ ἀντιδράσεις νὰ εἶναι ἐλεγχόμενες. Σφαγιάζουμε σήμερα τὴν Κύπρο ἀλλὰ "εἶναι εἰδικὴ περίπτωση" μὴν ἀσχολεῖστε οἱ ὑπόλοιποι. Θὰ ἔρθουμε μετὰ σὲ ἐσᾶς γιὰ τὴν δική σας "εἰδικὴ περίπτωση".
Δυστυχῶς συνεχίζουμε νὰ τσακωνόμαστε γιὰ τὸ ἐὰν ὁ Τσίπρας εἶναι χειρότερος ἀπὸ τὸν Σαμαρά. Αὐτὰ δὲν ὑπάρχουν. Ὑπάρχουν μόνο μαριονέτες. Ὅταν ἡ μία μαριονέτα καεῖ φέρνουν καὶ τοποθετοῦν μπροστὰ μας τὴν ἑπόμενη, ποὺ τὴν κατασκεύασε τὸ ἴδιο «ἐργοστάσιο» καὶ ἔχει τὰ ἴδια «ποιοτικὰ χαρακτηριστικὰ» μὲ τὴν προηγούμενη.
Τὸ εὐρὼ καὶ ἡ Εὐρωπαϊκὴ ἕνωση πρέπει νὰ ἐκλείψουν. Ἀλλιῶς θὰ ἐκλείψει ἡ Ἑλλάδα. Καὶ ὄχι μόνο. Εἴτε θέλουμε νὰ τὸ καταλάβουμε, εἴτε ὄχι, ζοῦμε ἕναν πόλεμο μετρώντας νεκρούς, βιώνουμε τὴν ἐξαθλίωση ποὺ αὐτὸς μας ἐπιφέρει καὶ παραδόξως εἴμαστε θύτες καὶ θύματα!!!
Γιὰ ὅσο καιρὸ δὲν θὰ μποροῦμε νὰ ἀντιληφθοῦμε πὼς ὅλοι μας εἴμαστε τὸ «καύσιμο» ποὺ ἀπαιτεῖται γιὰ νὰ κινηθεῖ ἕνα τέρας, δὲν θὰ ὑπάρξει καμία ἐλπίδα διαφυγῆς ἀπὸ τὸ τέλος ποὺ κάποιοι προαποφάσισαν γιὰ ἐμᾶς, χωρὶς ἐμᾶς. Καὶ αὐτὴ ἡ κατάσταση δὲν πρόκειται νὰ ἀλλάξει, γιατί ποτὲ δὲν ὑποχωρεῖ ὁ δυνάστης ἐὰν δὲν νιώσει πὼς ἀπειλεῖται ἄμεσα ἀπὸ τὸ θύμα του.
Παραμένοντας στὴν ἴδια θέση, τῆς σιωπηλῆς ὑποταγῆς, ἐπιτείνουμε τὸν χρόνο, μεγαλώνουμε τὸν πόνο καὶ ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ τὰ αὐτονόητα, τὰ ὁποῖα ἔχουν ἤδη νὰ ὁμοιάζουν μὲ εὐχάριστα ὄνειρα μέσα σὲ μία πραγματικότητα ποὺ ὀλισθαίνει καθημερινὰ πρὸς τὸν χειρότερο καὶ πλέον ἐπονείδιστο τρόπο ἀναζήτησης τῆς ἐπιβίωσης.
Μέσα σὲ αὐτὸ τὸν ἐφιάλτη καὶ τὸν ἀνείπωτο ἐπερχόμενο πόνο, τὸ μόνο ποὺ μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ βέβαιο εἶναι πὼς τελικὰ μέσα ἀπὸ τὰ δάκρυά μας θὰ μπορέσουμε νὰ δοῦμε τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ πάρουμε τὶς ἀποφάσεις ἐκεῖνες ποὺ δὲν πήραμε ἐπειδὴ πιστέψαμε σὲ ὑποσχέσεις ὑπανθρώπων ποὺ ἀκόμη καὶ σήμερα ἐξακολουθοῦν νὰ ἐπιχαίρουν γιὰ τὴν καταστροφὴ ποὺ δημιουργοῦν…
Γιὰ νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὸν θανατηφόρο θάλαμο βασανιστηρίων ποὺ σήμερα βρισκόμαστε, ἀπαιτεῖται νὰ καταλάβουμε πὼς οἱ δήμιοι δὲν κάνουν ἐξαιρέσεις. Μόνο ἐὰν κατανοήσουμε πὼς ἡ λύση στὸ πρόβλημα δὲν εἶναι ἀπαραίτητα ἡ δική τους, ἀλλὰ μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ κάποια δική μας, μόνο ἐὰν προσπαθήσουμε νὰ μιλήσουμε μεταξὺ μας ἀφήνοντας στὴν ἄκρη τὶς ἐπιτηδευμένα τοποθετημένες (ἀπὸ τοὺς δημίους μας) διαφορές μας, τότε καὶ μόνον τότε θὰ μπορέσουμε νὰ βροῦμε τὸν δρόμο πρὸς τὴν διάσωσή μας, τὸν δρόμο πρὸς τὴν ζωὴ καὶ τὴν ἀξιοπρέπεια ποὺ σήμερα μᾶς κλέβουν οἱ... "διασῶστες" μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου